Ψυχοθεραπεία:
μια βουτιά στα βαθιά της ύπαρξής μας
και της προσωπικής μας ιστορίας. Μια
επιλογή αντίθετη προς τις εφήμερες
ανακουφίσεις του ψυχισμού μας και τις
επιφανειακές επιλογές απολαύσεων. Μια
ανάγκη αντίστασης στο εξαντλητικό τρόπο
ζωής της καθημερινότητας.
Ανακαλύπτουμε
τα συναισθήματά μας
Τα
συναισθήματά μας καταπιέζονται με όλο
και περισσότερους τρόπους. Επιπεδώνονται
πίσω από τους τσιμεντένιους τοίχους
της αστικής ζωής. Μουδιάζουν μπροστά
στην υπνωτιστική επίδραση της οθόνης.
Πνίγονται μέσα στα ανταγωνιστικά μας
κίνητρα. Στην ψυχοθεραπεία υπάρχει ο
χώρος και ο χρόνος να εκφραστούμε και
να αναλύσουμε
τα μη λεκτικά σημάδια που μπορούν να
δώσουν πιο ακριβείς πληροφορίες για
εμάς.
Να
συνδεθούμε με εκείνο το παιδί που δεν
είχε ακόμα “εκπαιδευτεί” στο να
προσανατολίζει τα θέλω του με βάση τις
ανάγκες των άλλων.
Ένα παιδί αυθόρμητο, που αφουγκραζόταν
τα συναισθήματα των άλλων
με ευστοχία και εξέφραζε ελεύθερα τον
δικό του εσωτερικό κόσμο.
Πριν εγκλωβίσουν τον αυθορμητισμό και
τις αισθήσεις του οι κοινωνικές επιταγές.
Αποκτάμε
έλεγχο του εαυτού μας
Η
ψυχοθεραπεία είναι σαν
μια κατάδυση στο
βυθό, όπου
τίποτα δεν μπορεί να κουκουλωθεί, να
γίνει
με βία, να
αφεθεί στην τυχαιότητα.
Στα
θαλάσσια ύδατα αναγκαζόμαστε
να ελέγχουμε το σώμα μας, να
αναγνωρίζουμε τις δυνατότητές μας, να
αποδεχόμαστε ότι δεν είμαστε παντοδύναμοι,
να
αφουγκραζόμαστε
τις προθέσεις της θάλασσας και να
συντονιζόμαστε με αυτές. Η
θεραπεία αντίστοιχα είναι ο τόπος όπου
μαθαίνουμε
να δίνουμε σημασία στις σκέψεις, στα
συναισθήματά μας, στην αλληλεπίδραση
με το θεραπευτή.
Οι
αμυντικές στρατηγικές που χρησιμοποιούσαμε
μέχρι στιγμής ώστε να “επιπλέουμε στην
επιφάνεια της θάλασσας”, εντοπίζονται
και αναλύονται. Ώστε να μπορέσουμε να
μπορέσουμε να απολαύσουμε όλες τις
δυνατότητες της απεραντοσύνης της.
Μαθαίνουμε
να συνυπάρχουμε
Στο
θεραπευτικό δωμάτιο
εκτυλίσσεται
η συνάντηση δύο ανθρώπων, με
ένα χώρο που γεμίζει από την αλληλεπίδραση.
Πώς μπορεί να διαμορφωθεί αυτή η συνύπαρξη
ώστε να είναι θεραπευτική; Δεν είναι
μια απλή συνομιλία, οδηγίες επιβίωσης
ή συμβουλές. Ο θεραπευτής γίνεται
συνοδοιπόρος. Χρειάζεται
να νιώσει, να νοιαστεί, να συμπορευτεί.
Υπάρχει αμοιβαιότητα,
ανταλλαγή. Ο
θεραπευόμενος δε βουτάει στα βαθιά
μόνος του. Έχει μαζί του τον θεραπευτή
και χρειάζεται να ανακαλύψουν μαζί τους
τρόπους μιας αρμονικής επικοινωνίας.
Απεγκλωβιζόμαστε
από τις άμυνές μας
Στο
θεραπευτικό δωμάτιο δεν
μπορούμε να αποφύγουμε, να υποκριθούμε,
να χρησιμοποιήσουμε οικείες τακτικές
για να συγκαλύψουμε συνθήκες που μας
πονούν. Γιατί ακόμα και όταν χρησιμοποιείται
αυτό το οπλοστάσιο
μηχανισμών αποφυγής,
ο θεραπευτής χρειάζεται να το εντοπίσει
μαζί
με
τον θεραπευόμενο, ώστε να κατανοήσουν
τι είναι αυτό που δεν αντέχεται και
χρειάζεται να αποφευχθεί με επιφανειακό
τρόπο.
Και
αν εκ πρώτης όψεως μας φαίνεται δύσκολη
μια εμπειρία κατάδυσης, γνωρίζοντας
τους πολύτιμους θησαυρούς που έχει να
μας προσφέρει ο βυθός, ίσως καταλάβουμε
ότι αξίζει τον κόπο. Γιατί αν καταφέρουμε
να φτάσουμε βαθιά θα ανακαλύψουμε την
αρμονία, τη γαλήνη, τις απέραντες
δυνατότητες του βυθού και του ψυχισμού
μας.