Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Τι προσφέρει η ψυχοθεραπεία

Η ψυχοθεραπεία αποτελεί ένα ταξίδι προς την αυτογνωσία. Η διαδρομή χρειάζεται τόλμη, καθώς κάποιες φορές ο δρόμος έχει δυσκολίες, αλλά το αίσθημα απελευθέρωσης, όσο εξελίσσεται αυτή η εσωτερική διαδρομή, μας δικαιώνει. Η απελευθέρωση έχει να κάνει με το βάρος που κουβαλούσαμε, χωρίς να μας δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να το εκφράσουμε. Αυτό το βάρος εμπεριέχει ενοχές, τραυματικές εμπειρίες, βία, άγχη, φόβους.

Πώς είναι να “είμαι” αναγνωρίζοντας όλα τα κομμάτια του εαυτού μου; Αγκαλιάζοντας με αποδοχή όλες τις πλευρές μου; Εφευρίσκοντας καινούριους τρόπους να σχετίζομαι;

Βασικός στόχος της ψυχοθεραπείας είναι να δοθεί περιεχόμενο σε ό, τι αδιαμόρφωτο υπάρχει μέσα μας και μας πιέζει γιατί δεν έχει βιωθεί με ολοκληρωμένο τρόπο. Στην ψυχοθεραπεία το παιχνίδι παίζεται από την αρχή με άλλους όρους. Η διαθεσιμότητά του θεραπευτή και η ύπαρξη αυτού του χώρου για τον εαυτό, επιτρέπει στον θεραπευόμενο να ζωντανέψει την προσωπική του ιστορία, να αναλυθεί και να αποκτήσει ένα καινούριο περιεχόμενο, λιγότερο απειλητικό.

Η ιστορία του που μέχρι πρότινος δεν είχε αφομοιωθεί, αποκτάει μια καινούρια εκδοχή, που εξασφαλίζει ανακούφιση και συνοχή στον ψυχισμό του. Δίνει στον θεραπευόμενο την ευκαιρία να αποκτήσει μια λιγότερο φοβισμένη και αμυντική στάση ζωής. Να είναι περισσότερο ο πραγματικός του εαυτός, με ένα απελευθερωμένο βλέμμα προς τον κόσμο.

Το θεραπευτικό δωμάτιο είναι ο χώρος να εκφραστούμε χωρίς φόβο επίκρισης ή απόρριψης. Επιθυμούμε να φέρουμε όλα τα κομμάτια του εαυτού επί τάπητος. Κάθε πλευρά του εαυτού αντιμετωπίζεται με σεβασμό, αποδοχή και ενσυναίσθηση. Δεν χρειάζεται να αποσιωπούμε πλευρές που φέραμε με ενοχικό τρόπο μέσα μας.

Σε αυτά τα εγκλωβισμένα φορτία εστιάζουμε ώστε να εντοπίσουμε τις δυσλειτουργικές σκέψεις και τα συγκαλυμμένα συναισθήματα. Η ψυχοθεραπευτική διαδικασία έχει τη δύναμη της μεταμόρφωσης και της ανάδειξης των δυναμικών του ανθρώπου.






Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Βιογραφικό Σημείωμα

Είμαι απόφοιτος του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Σπουδών και κάτοχος Άδειας Άσκησης Επαγγέλματος Ψυχολόγου (αριθμ. Πρωτ. 4883/18-09-2009). Είμαι κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στην Κλινική Ψυχολογία του Leiden University στην Ολλανδία. Η ειδίκευσή μου στην ψυχοθεραπεία έγινε στο Ινστιτούτο Γνωσιακής Αναλυτικής Θεραπείας, με βάση το Γνωσιακό Αναλυτικό Μοντέλο και τον Διαλεκτικό Εαυτό.  Παρακολούθησα το μετεκπαιδευτικό σεμινάριο με θέμα «Κλινική Ψυχοπαθολογία» του Ε.Π.Ι.Ψ.Υ και της Α΄ Ψυχιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών – Αιγινητείου Νοσοκομείου. Καθώς και το ε τήσιο μετεκπαιδευτικό σεμινάριο "Έγκαιρη Παρέμβαση στην Ψύχωση" του ίδιου φορέα. Συνεχίζω να παρακολουθώ τις επιστημονικές εξελίξεις στην ψυχολογία σε συνέδρια, ημερίδες και σεμινάρια. Εργάστηκα για 8 χρόνια στην Εταιρία Προαγωγής Ψυχοκοινωνικής Υγείας Παιδιών και Ενηλίκων «Ίρις» (Ψυχαργώς Β’ Φάση) και στην ΜΚΟ "Κλίμακα" . Κύρια απασχόλησή μου ήταν η εκμάθηση κοινωνικών

Ζώντας στα όρια: Οριακή Διαταραχή Προσωπικότητας

Άτομα με οριακή διαταραχή προσωπικότητας περιγράφουν τον ψυχισμό τους σαν μια διαρκή ταλάντευση από το απόλυτο κενό στην έκρηξη συναισθημάτων και σκέψεων. Ζουν στα όρια, ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη ψύχωση. Όλα βιώνονται στον υπέρτατο βαθμό, δεν υπάρχουν ήπιες καταστάσεις και διαρκώς εναλλάσσονται. Η αστάθεια διατρέχει όλες τις πτυχές της ζωής τους: τη συμπεριφορά τους, την εικόνα του εαυτού τους, τις διαπροσωπικές τους σχέσεις, τα συναισθήματά τους. Γι’ αυτό και δεν έχουν μια συγκροτημένη αίσθηση εαυτού, μετατοπίζονται διαρκώς, νιώθοντας πως δεν έχουν ταυτότητα και καθορίζονται από τις διαθέσεις του άλλου. Ο ετεροκαθορισμός τους αποτελεί γι’ αυτούς τεράστιο βάρος. Έχουν ανάγκη να γαντζωθούν από τον άλλο για να νιώσουν ότι υπάρχουν, καταλήγοντας να τον εξιδανικεύουν ώστε να συνεχίσουν να βρίσκουν λόγο να είναι εξαρτητικοί μαζί του. Ο φόβος της εγκατάλειψης είναι αυτός που πυροδοτεί ένα φαύλο κύκλο εξιδανίκευσης- υποτίμησης. Η οποιαδήποτε αντίδραση με αρνητικό πρό

Η επαφή με το συναίσθημα στην ψυχοθεραπεία

-Θυμάμαι πως με τους γονείς μου δεν είχαμε ιδιαίτερη επαφή. Ο καθένας ήταν αποκομμένος στο χώρο του. - Πώς αισθάνεσαι για αυτό; -Ήταν πολύ απασχολημένοι με διάφορες υποχρεώσεις. Ο πατέρας μου δούλευε πολλές ώρες, η μητέρα μου είχε να αναθρέψει εμένα και την αδελφή μου. Τους καταλαβαίνω. Το παραπάνω ερώτημα («πώς αισθάνεσαι») μοιάζει τόσο απλό και όμως η απάντηση του μας φέρνει αντιμέτωπους με πολλά ελλείμματα και οδυνηρές πραγματικότητες. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι θεραπευόμενοι δυσκολεύονται να περιγράψουν το συναίσθημά τους. Αποφεύγουν ασυνείδητα την άμεση επαφή με την εσωτερική τους εμπειρία, περνώντας αυτομάτως στο κομμάτι της λογικής επεξεργασίας. Στην παραπάνω απάντηση, ο θεραπευόμενος επεξηγεί τους λόγους της απόστασης με τους δικούς του, τους δικαιολογεί, αλλά δεν περιγράφει πώς αισθάνεται. Αυτή η απάντηση συγκαλύπτει, συγκρατεί. Κρύβει οδύνη για το χρόνο που διήνυσε μόνος του. Θυμό για το χώρο που δεν του έδωσαν ώστε να μοιραστεί μαζί τους τις επιθυμίες του, τ