Πολλές
φορές είναι πιο εύκολο να καλύψουμε τις
εσωτερικές μας ανάγκες και αγωνίες με
επιλογές εφήμερης
διάρκειας,
αλλά άμεσης δράσης. Μια δύσκολη
συναισθηματικά περίοδος μπορεί να
«συγκαλυφθεί» με αγορές ή με κατανάλωση
αλκοόλ, φαγητού κτλ. Η προσωρινή ανακούφιση
από τον ψυχικό πόνο προσδίδει ένα αίσθημα
ικανοποίησης, όμως για να υπάρξει ψυχική
μετακίνηση
χρειάζεται χρόνος και δουλειά. Είναι
πολύ πιο απλό να ξεδώσουμε πχ ψωνίζοντας,
σε μια περίπτωση χωρισμού, από το να
μιλήσουμε για τα συναισθήματά μας και
να ξεδιπλώσουμε τις σκέψεις μας.
Είναι
λογικό να μας φοβίζει
το
τι θα αποκαλυφθεί,
άλλωστε γι΄αυτό και το αποσιωπούμε με
διάφορες αμυντικές διεργασίες. Παρόλα
αυτά είναι ακόμα πιο ψυχοφθόρο να
απωθούμε διαρκώς δυσεπίλυτα τραύματα.
Έχουμε συνηθίσει
να δεσμευόμαστε με ανθρώπους και
καταστάσεις που μας ταλαιπωρούν. Ποτέ
δεν είναι αργά να επενδύσουμε σε μια
υγιή
διαδικασία.
Να αφοσιωθούμε σε μη ψυχοφθόρες
καταστάσεις.
Η
δέσμευση
και η αφοσίωση στη θεραπευτική διαδικασία
είναι από μόνο του ένα στόιχημα, που
όμως μπορεί να κερδηθεί.
Υπάρχει
η λανθασμένη αντίληψη ότι αυτός που
ακολουθεί θεραπεία είναι αδύναμος
ή ευθυνόφοβος.
Αρκεί να σκεφτούμε πόσο πιο δύσκολο
είναι να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτό
που μας δυσκολεύει από το να πάρουμε
ένα «χάπι» για να περάσει ο πόνος.
Μπορούμε να θυμηθούμε όλες τις επιπόλαιες
επιλογές μας προκειμένου να αντιμετωπίσουμε
προβληματικές καταστάσεις, ώστε να
απαντήσουμε στο ερώτημα περί ευθυνών.
Και
μπορούμε να αναλογιστούμε τις φορές
που έχουμε αναθέσει
σε ειδικούς να μας λύσουν το πρόβλημα.
Στη θεραπεία χρειάζεται δουλειά και
από τις δύο πλευρές. Ο θεραπευόμενος
δεν ακολουθεί οδηγίες, αλλά συμμετέχει
ενεργά στη διαδικασία. Είναι μια
διαδικασία ψυχικής ενηλικίωσης. Μας
αξίζει να μάθουμε να συμμετέχουμε
και όχι να παρακολουθούμε τη ζωή μας
σαν ταινία που επαναλαμβάνεται σε μια
οθόνη.
Είναι
δύσκολο και άβολο
να
επενδύουμε στον εαυτό μας,
να τον φροντίζουμε, να του δίνουμε χώρο
και χρόνο για να σκεφτούμε για αυτόν.
Ίσως να είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία
και να μην είχε επενδύσει κανείς σε εμάς
πρωτύτερα. Ίσως να νιώθουμε ότι δεν
το αξίζουμε
γιατί δεν νιώσαμε ποτέ ότι είμαστε άξιοι
αποδοχής, προσοχής και εμπιστοσύνης.
Μας αξίζει να επενδύσουμε στον εαυτό
μας, μέσω μιας δημιουργικής διαδικασίας
και όχι με προβληματικό τρόπο, ακόμα
και αν δεν το έκανε κανείς νωρίτερα.
Συνήθως
φέρνουμε αντιστάσεις στην ψυχική μας
αλλαγή προβάλλοντας
το οικονομικό κόστος της θεραπείας σαν
δικαιολογία.
Η αλήθεια είναι πως ο χρηματικός
παράγοντας είναι ένας καθρέφτης που
αντανακλά τη δυσκολία
μας να αντιμετωπίσουμε το ψυχικό κόστος
μιας αλλαγής.
Ουσιαστικά αρνούμαστε να πληρώσουμε
το τίμημα μιας εσωτερικής βελτίωσης.
Αρνούμαστε να μετακινηθούμε, δεν είμαστε
έτοιμοι να προσπαθήσουμε, φοβόμαστε
τις αλλαγές. Αλλά δεν είμαστε σε θέση
να αναγνωρίσουμε -σε συνειδητό επίπεδο-
τη δυσκολία μας, εξ’ ου και φέρνουμε τη
δυσκολία μας σε επίπεδο χρηματικού
κόστους, που είναι πολύ πιο απτό και
αναγνωρίσιμο.
Ποτέ
δεν είναι αργά να αναλογιστούμε το
κόστος του να μένουμε αδρανείς ή του να
συνεχίσουμε να δρούμε με λάθος διεργασίες.
Ας δώσουμε χρόνο στον εαυτό μας να
σκεφτεί τι
μας εμποδίζει να επενδύσουμε στην
προσωπική μας ανάπτυξη και ευημερία.
Ο χρόνος μας είναι πολύτιμος για να τον
ξοδεύουμε σε λάθος διαδικασίες.